URBI ET ORBI : ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

Γράφει ο Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς

URBI ET ORBI
ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ
 ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ

·    Το Πανορθόδοξο Ενοποιητικό Πνεύμα του Χαλκηδόνος Μελίτωνος στην Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδο της Ορθοδοξίας.

·     Μνημειώδη Ιστορικά Κείμενα του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος (1913-1989) κατά την Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη στο Πατριαρχικό Κέντρο εν Σαμπεζύ της Γενεύης (1976).

Ως άλλος «Κυρηναίος της Εκκλησίας» ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989) ήρε τον Σταυρό του ευθυνοφόρου και πολυμόχθου διορθοδόξου διακονήματος της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Είναι γεγονός καταγεγραμμένο ιστορικώς και αψευδώς ότι, εάν οι αοίδιμοι και μεγαλόπνοοι οραματιστές Οικουμενικοί Πατριάρχες Ιωακείμ ο Γ΄ (†1912) και Αθηναγόρας ο Α΄ (†1972) έσπειραν τον σπόρο για την Πανορθόδοξη Ενότητα και συνέλαβαν το όραμα της συγκλήσεως μετά από αιώνες μίας Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο σοφός και συνετός αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων, ο κορυφαίος Ιεράρχης του Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Οικουμενικού Πατριαρχείου με το γνήσιο και ανόθευτο εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος, το οποίο τόσο πολύ λείπει στη σύγχρονη εποχή, υπήρξε ο απαράμιλλος διάκονος του οράματος αυτού και ο ακατάβλητος υπέρμαχος της Πανορθοδόξου Ενότητος, η οποία μέχρι και σήμερα αποτελεί «έργοις και ουχί μόνον λόγοις» και φυσικά από όλους το «ανυποκρίτως μέγα ζητούμενο» λόγω της πειρασμικής εξάρσεως, αφενός μεν του «μεταστατικού τύφου», αυτού του «καρκινώματος» της αντιευαγγελικής και αντιεκκλησιολογικής αιρέσεως του διχαστικού εθνοφυλετισμού, ο οποίος γεννά και τον «εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό», ήτοι τον αυτάρεσκο τοπικισμό και απομονωτισμό εντός της Εκκλησίας, αφετέρου δε του «εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού» ένεκα της «ματαιοδόξου τυραννίας» και του «μεγάλου πειρασμού» του «πολυαρίθμου ή πολυπληθούς» ποιμνίου, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην περίπτωση του πέμπτου τη τάξει εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία Πατριαρχείου της Μόσχας.

    Αυτός είναι ο «μεγάλος πειρασμός» των αριθμών, ο οποίος γεννά και τον «αριθμητικό Ηγεμονισμό», που όμως είναι παντελώς ξένος προς το «είναι» και την «ταυτότητα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπου δεν νοούνται ούτε και συγχωρούνται «παποκαισαρικά σύνδρομα» με βάση το μωροφιλόδοξο κοσμικό κριτήριο που σχετίζεται με το «πολυπληθές» ή «πολυάριθμον». Η Ορθοδοξία δεν υπήρξε ποτέ και δεν είναι ζήτημα «αριθμητικής», και γι’ αυτό ο «αριθμοκράτης» πειρασμός και λογισμός ενίων καταρρίπτεται και καταλύεται από το «είναι» και την «ταυτότητα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Ο αοίδιμος Χαλκηδόνος Μελίτων μακράν εθνοφυλετικών εμμονών και παποκαισαρικών συνδρομών ηνάλωσε την όλη ύπαρξή του κατά τις τέσσερις Πανορθόδοξες Διασκέψεις (1961-1968) προκειμένου να επιτευχθεί το «Consensus Patrum» χάριν της Πανορθοδόξου Ενότητος και της μελλούσης να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η οποία εν έτει σωτηρίω 2016 είναι πλέον εκκλησιαστικό γεγονός και πραγματικότητα, εμπειρία και κοινωνία εν Αγίω Πνεύματι ελευθέρων προσώπων επί το αυτό με κεφαλή τον Χριστό ως «Σώμα Χριστού» σε «ευχαριστιακή Συνοδική Σύναξη» και όχι «απλή συνάντηση» εν Χριστώ αδελφών, όπως την χαρακτηρίζει αυθαιρέτως και «αφ’ υψηλού» ο Άγιος Μόσχας κατά το έσχατον γράμμα του προς τους μετέχοντες Προκαθημένους των κατά τόπους Αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η Αγία και Μεγάλη εν Κρήτη Σύνοδος της Ορθοδοξίας, όπως συνέβη στον ρου της ιστορίας της Εκκλησίας και σε πολλές άλλες Συνόδους, έχει και τις απουσίες της, αλλά το γεγονός τούτο ουδόλως απομειώνει το κύρος των Πανορθοδόξου διαστάσεως και σημασίας αποφάσεών της. Είναι η πρώτη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας μετά από αιώνες και χάριτι Θεού θα επακολουθήσουν και άλλες. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονείται ποτέ ότι στο διάβα των αιώνων υπάρχει πάντοτε και η «Πέμπτη Φάλαγγα» -και δεν εννοώ βέβαια την πέμπτη θέση στα «Δίπτυχα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας- που μάχεται να ακυρώσει παν έργο αγαθό και σωτήριο ακόμη και εντός της Εκκλησίας. Κάποτε, βέβαια, καταπίπτει το «προσωπείον» της «Πέμπτης Φάλαγγος» και αποκαλύπτεται το αληθινό πρόσωπο αυτής.

Τα μνημειώδη κείμενα λοιπόν του Χαλκηδόνος Μελίτωνος είναι «ηχηρά ραπίσματα» για όσους επιλέγουν να διαδραματίζουν ρόλο «Πέμπτης Φάλαγγος» εντός της αδιαιρέτου Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού ένεκα του διχαστικού εθνοφυλετισμού και της ματαιοδόξου πρωτοκαθεδρίας, και ο έχων νουν νοείν, νοείτω.

Οι εισηγητικοί λόγοι του Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος κατά τις τέσσερις Πανορθόδοξες Διασκέψεις, τους οποίους δημοσιεύσαμε σε άλλο κείμενό μας κατά τις Προσυνοδικές ημέρες της συνερχόμενης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου εν Κρήτη, αποτελούν μνημειώδη κείμενα αφυπνίσεως της κοινής των Πανορθοδόξων Συνειδήσεως και αμετάθετες ιερές παρακαταθήκες για την ιερή ευθύνη των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών προς τους ανθρώπους της κάθε εποχής, οι οποίοι αναζητούν την Αλήθεια, «τον άρτο και το ύδωρ της ζωής» στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Το Πρωτόθρονο και Πρωτεύθυνο Οικουμενικό Πατριαρχείο όμως δεν έμεινε μόνο στις τέσσερις Πανορθόδοξες Διασκέψεις αλλά συνεκάλεσε και τρεις Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικές Επιτροπές, καθώς και τρεις Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις, προκειμένου να λάβει σάρκα και οστά το πολυπόθητο και περιπόθητο όραμα των Πανορθοδόξων για τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων κατά την Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη, η οποία συνήλθε στο Πατριαρχικό Κέντρο εν Σαμπεζύ της Γενεύης κατά τον Νοέμβριο του 1976, ως «εύλαλη φωνή» της Πρωτοθρόνου, Πρωτευθύνου και Πρωτοκλήτου Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και από τη θέση του Προέδρου της Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως κατέθεσε τον «ορθόδοξο λόγο» και την αγωνία του μαρτυρικού και καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ενότητα των Πανορθοδόξων, «ίνα ώσιν εν», καθώς και για την ευθύνη της Ορθοδόξου Εκκλησίας να προσφέρει αγαπητικώς την μαρτυρία της εν Χριστώ Αληθείας, την πρόταση της εν Χριστώ ζωής, προς κάθε άνθρωπο «αγαθής προαιρέσεως» και στον σύγχρονο σύνολο κόσμο, ο οποίος βιώνει την «οντολογική ανυπαρξία» και τον «αυτομηδενισμό» του.

Στα τέσσερα μνημειώδη -θεόπνευστα θα έλεγα- κείμενα του Χαλκηδόνος Μελίτωνος κατά την Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη, τα οποία εκφωνήθηκαν και κατετέθησαν ενώπιον των εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών πριν από 40 συναπτά έτη (1976-2016), είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρα και με πολλούς αποδέκτες, κληρικούς και λαϊκούς, πάσης εθνοφυλετικής καταγωγής, γλώσσης και πολιτιστικής αναφοράς ανά την υφήλιο, όπου πραγματώνεται και βιούται το «μυστήριον της Εκκλησίας» ως «Σώματος Χριστού εν Συνάξει».

Κατά την έναρξη των εργασιών της Α΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως, η οποία συνέπεσε με την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου 1976) ο Χαλκηδόνος Μελίτων ομίλησε για το «Σχέδιον της Θείας Οικονομίας» της οποίας το επίκεντρο είναι η «σωτηρία του ανθρώπου», αναφέροντας μεταξύ άλλων και τα εξής: «…Σήμερον εορτάζομεν τα Εισόδια της Θεοτόκου, ήτοι τα εισόδια της ανθρωπίνης φύσεως εις τα Άγια των Αγίων, εις το προαιώνιον σχέδιον της Θείας Οικονομίας δια την σωτηρίαν του ανθρώπου. Το σχέδιον είναι θείον, αλλ’  η πραγμάτωσίς του θεανθρώπινος. Το αντικείμενο του σχεδίου του Θεού, το θεανθρώπινον, δεν είναι ο ίδιος ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος, όμως εν τέλει εις δόξαν Θεού. Αύτη η πίστις ημών των Ορθοδόξων, και, εν ακολουθία, η άλλη πίστις ημών ότι τα πάντα εν τω κόσμω τούτω κείνται εν τω σχεδίω της Οικονομίας του Θεού, και εντέλει επικρατεί το Θείον Θέλημα. Αύτη η δόξα του Θεού, η δόξα της Ορθοδοξίας, η δόξα του ανθρώπου…

Είπομεν, ότι τα Εισόδια της Θεοτόκου συμπίπτουν προς τα εισόδια εις την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον, και τούτο κατά Θείαν Οικονομίαν. Όντως, τί είναι η Εκκλησία, το Σώμα Χριστού, και τί είναι η Σύνοδος της Εκκλησίας, ει μη διηνεκές είσοδος εις το σωτηριολογικόν μυστήριον, της Θείας Οικονομίας. Τί άλλο ει μη διηνεκής συμμετοχή εις το μυστήριον της επανθρωπίσεως. Τί άλλο ει μη μία συνεχής αντίδοση επιπνοίας αφ’  ενός του Παρακλήτου, και προσφοράς αφ’ ετέρου της ανθρωπίνης σκέψεως και βουλήσεως και της όλης εν τη Εκκλησία ανθρωπίνης φύσεως, εν πίστει και αγαθή διαθέσει.

Εν τω θεανδρικώ τούτο πνεύμα πορευόμεθα προς την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αντικείμενον δε ημών είναι το αντικείμενον της αγάπης και της Οικονομίας του Θεού, ο άνθρωπος.

Η Σύνοδος προπαρασκευάζεται εις μίαν εκτάκτως κρίσιμον και ενδιαφέρουσαν μεγάλην της ανθρωπότητος εποχήν, κατά την οποίαν, επί τέλους, κατενοήθη ότι το αντικείμενον της προσοχής όλων των υπευθύνων της γης, ήτοι της Εκκλησίας, των ειδικών θεολόγων, των πολιτικών, των διπλωματών, των στρατιωτών, των επιστημόνων παντός κλάδου, πρέπει να είναι ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος άνθρωπος, ο άνθρωπος όχι μόνον του τρίτου, ως είθισται να λέγηται τελευταίως, κόσμου, αλλά ο άνθρωπος ενός νέου κόσμου, που αναδύεται μέσα απ’ όλας τας φυλάς, από όλα τα έθνη, από όλας τας θρησκείας, ο άνθρωπος, τον οποίον επιθυμούμε να ονομάσωμεν εδώ, σήμερον, ως Ορθόδοξος Εκκλησία, άνθρωπον του τετάρτου κόσμου.

Δηλαδή ο άνθρωπος του πρώτου κόσμου, του ενός και αδιαιρέτου κόσμου, αυτός ο άνθρωπος που ήλθε, που είναι, που έρχεται, ο άνθρωπος του Θεού, ο Αδάμ, και με τον οποίον ήλθε και συνηντήθη ο  αεί Ων, ο  αεί Ην, ο αεί Ερχόμενος, ο Θεός, ίνα μορφωθή εν τω κόσμω ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, ο όντως άνθρωπος…».

Στο ίδιο κείμενο είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη η σύνδεση την οποία επιχειρεί με εύστοχη θεολογική σκέψη ο Χαλκηδόνος Μελίτων μεταξύ της χριστοκεντρικής και ανθρωποκεντρικής αποστολής την οποία έχει να εκπληρώσει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, όπου η Χριστολογία είναι η θεμελιώδης θεολογική βάση και για την ορθόδοξη Ανθρωπολογία. Γράφει εν προκειμένω χαρακτηριστικά: «Αδελφοί, υπέρ αυτού του ανθρώπου σας καλώ να θεολογήσωμεν, εν τη προοπτική αυτού να εκκλησιολογήσωμεν. Χωρίς παρελθοντολογίαν. Πάντοτε βεβαίως εν πιστότητι και ευλαβεία προς την Αγίαν ημών πίστιν και παράδοσιν. Αλλά και πάντοτε με προσήλωσιν εις την ουσίαν και το κέντρον, ήτοι τον Χριστόν, εξ ου η Εκκλησία και η Θεολογία και η Εκκλησιολογία ειδικώτερον, αλλά και με προσοχήν εις τον άνθρωπον, υπέρ ου ο Χριστός απεστάλη και ήλθεν εις τον κόσμον. Εξ ου Χριστού και δι’ ον άνθρωπον αι Οικουμενικαί Σύνοδοι και πάσαι αι εν τη καθ’ ημάς Ανατολή Σύνοδοι, εξ ου Χριστού και δι’ ον άνθρωπον η Οικουμενική κίνησις και πάσα άλλη προς χριστιανικήν ενότητα κίνησις, εξ ου Χριστού και δι’ ου άνθρωπον η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της ημετέρας Ορθοδόξου Εκκλησίας και η όλη προπαρασκευή αυτής, η από σήμερον εν Αυτώ και συν Αυτώ εις νέαν προκεχωρημένην φάσιν κατά το ανθρώπινον εισερχόμενη.

Το Θεανθρώπινον Χριστοκεντρικόν τούτο σημείον τονίζοντες, επιθυμούμεν ίνα υπογραμμίσωμεν τον Θεανθρώπινον χαρακτήρα της Εκκλησίας και των Συνόδων αυτής. Όμως, αμέσως επιφέρομεν ότι δοξάζομεν Χριστόν, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι…».

Στο κείμενο της κυρίας εισηγήσεώς του ο Χαλκηδόνος Μελίτων πέραν των αμιγώς πρακτικών και διαδικαστικών ζητημάτων τα οποία αναπτύσσει εκτενώς και αφορούν τις εργασίες της Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως και την θεματολογία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, διατυπώνει και ορισμένες άξιες ιδιαιτέρας μνείας θεολογικές προτάσεις και σκέψεις για την ευθύνη και τον λόγο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο και πάντοτε με επίκεντρο τον άνθρωπο. Γράφει δε σχετικώς: «… Καλούμεθα, αν και ελάχιστοι όντες, να πορευθώμεν επί τα ίχνη Αγίων και Μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας, οργάνων του Παρακλήτου γενομένων, δόντων μαρτυρίαν Ομολογίας της Πίστεως ημών, και μαρτυρίαν εν μαρτυρίω πολλάκις, και συγκροτησάντων τον θαυμαστόν τούτον θεσμόν της κατ’ Ανατολάς Αγίας Ορθόδοξον ημών Εκκλησίας, της οποίας οργανωτικά και πιστά μέλη ημείς σήμερον υπάρχομεν και τα από της οποίας πνευματικά και σωτήρια αγαθά απολαμβάνομεν.

Έπειτα, καλούμεθα να επιβεβαιώσωμεν επί μάλλον και μάλλον την Αγίαν Ενότητα της Εκκλησίας και να δώσωμεν άπαξ έτι την οφειλετικήν μαρτυρίαν, ότι, καίτοι αύτη συγκροτείται εκ τοπικών επί μέρους Εκκλησιών, όμως είναι η αδιαίρετος Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος κατ’ Ανατολάς Εκκλησία. Επίσης καλούμεθα να δικαιώσωμεν τους ιερούς μόχθους όλων εκείνων, οι οποίοι εν θείω ζήλω κινούμενοι ειργάσθησαν μέχρι την σήμερον δια την πραγματοποίησιν της συγκλήσεως μίας Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας.

Αλλ’ είναι δυνατόν να υπολειφθή η ευθύνη ημών και ως προς τα άλλα; Δηλαδή, ως προς της εναγώνιον προσδοκίαν του πιστού λαού του Θεού, του πληρώματος της Εκκλησίας, αναμένοντος την εν ομοφωνία κατά ανανεώσει πνεύματος, παρουσίαν της Εκκλησίας εν μέσω της συγχρόνου ζωής αυτού; Δυνάμεθα να αγνοήσωμεν την προσδοκίαν του λοιπού χριστιανικού κόσμου δια την ενεργόν και αποτελεσματικήν συμβολήν της Ορθοδοξίας εις την ιεράν υπόθεσιν της Χριστιανικής Ενότητος και την εν τούτω ευθύνης ημών;

Αλλ’ έτι πλέον λέγομεν, δυνάμεθα να αρνηθώμεν την Αποστολικότητα της Εκκλησίας, ήτοι όχι μόνον, βεβαίως, το ότι από των Αποστόλων προέρχεται, αλλά και το ότι δια τούτο είναι και οφείλει να είναι μέχρι της συντελείας του αιώνος, μέχρι του πλήρους Ευαγγελισμού του κόσμου, Εκκλησία αποστελλομένη; Δυνάμεθα να διισχυρισθώμεν, ότι ως Ορθόδοξος Εκκλησία είμεθα άσχετοι προς το κράζον γεγονός ενός ολοκλήρου κόσμου αδιαφόρων και απίστων, αγνοούντων τον Χριστόν και την Εκκλησίαν αυτού;»

Ο Χαλκηδόνος Μελίτων δεν παραλείπει να επισημάνει την ατομική προσωπική ευθύνη εκάστου κληρικού και λαϊκού καθώς και εκάστης τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, του Θεού και των Ανθρώπων στο πλαίσιο του όλου εγχειρήματος για την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Εν προκειμένω επισημαίνει τα εξής: «… ευρισκόμεθα σήμερον επί το αυτό ενταύθα, συνηγμένοι, εν Πανορθοδόξω Διασκέψει, και καλούμεθα όλοι ομού και εις έκαστος ιδιαιτέρως ως πρόσωπον, ως Ορθόδοξος Χριστιανός, Επίσκοπος, κληρικός παντός βαθμού, λαϊκός θεολόγος, ή μη, να αναλάβωμεν τας ευθύνας ημών έναντι του Θεού, έναντι της Εκκλησίας και της συνειδήσεως ημών, ως αντιπρόσωποι δε των Εκκλησιών ημών, εκάστη αντιπροσωπεία να αναλάβη τας εαυτής ευθύνας έναντι της ιδίας αυτής κατά τόπον Εκκλησίας, έναντι της Μίας, Αγίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, έναντι του Χριστιανισμού, και του όλου κόσμου…

Εδώ ευρισκόμεθα εν Πανορθοδόξω Διασκέψει υπό την επιστασίαν του Παρακλήτου, εν τη ελευθερία του Χριστού, ήτοι πλέον ή εν πάση άλλη κατά κόσμον δημοκρατική ελευθερία. Εδώ είναι παρούσα η Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού, η ελευθέρα παντός εξωκκλησιαστικού ελατηρίου και πάσης άλλης σκοπιμότητος.

…εις το τέλος νικούν ο Χριστός και η Εκκλησία Αυτού. Η Ορθοδοξία, παρ’ όλα τα μαρτύρια και παρ’ όλα τα εμπόδια, τα έξοθεν επιβληθέντα, αλλά και τα έσωθεν, επεβίωσεν ανόθευτος και ίσταται ορθή ενώπιον ημών, έλεγχος ημών και των συνειδήσεων ημών. Λοιπόν τα πάντα και τους πάντας παραμερίζοντες, και μόνον προς την Ορθοδοξίαν και τον επ’ αυτής μόνον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και δι’ Αυτού προς την όλην χριστιανοσύνην, αλλά και προς τον όλον κόσμον αποβλέποντες, παρακαλούμεν υμάς όπως εν τη όντως Ορθοδόξω ταύτη κοσμικής διαστάσεως προοπτική θεωρήσωμεν το υπό των Αγίων ημών Εκκλησιών ανατεθέν ημίν κατά κόσμον μεν ιστορικόν, κατά Θεόν δε απερίγραπτον ιερόν έργον, εις διακονίαν του ανθρώπου και εις δόξαν του Θεού…».

Μετά το πέρας των εργασιών της Α΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως, οι οποίες μετά πολλού κόπου και αυτοθυσίας εστέφθησαν υπό πλήρους επιτυχίας, και προς τούτο διεδραμάτισε ενεργό ρόλο και ο αοίδιμος τότε Γραμματεύς επί της Προπαρασκευής αυτής, αοίδιμος Μητροπολίτης Τρανουπόλεως Δαμασκηνός (είτα Ελβετίας και εν τέλει Αδριανουπόλεως), ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων αποδίδει το της ομοφώνου συμφωνίας μεταξύ των εκπροσώπων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «…και, λοιπόν, ιδού ότι απ’ αυτών τούτων των πραγμάτων βιούμεν την στιγμήν ταύτην την αλήθειαν, την εκφραζομένην εις μίαν διατύπωσιν της λαϊκής ορθοδόξου ευσεβείας: «Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά». Ιδού, απόψε, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν βλέπομεν το ιλαρόν φως της Θείας πραγματικότητος εν γένει και της θείας συστάσεως και υποστάσεως της Εκκλησίας. Βλέπομεν πως εργάζεται η Οικονομία του Θεού και πως γνωρίζει και τι οδούς ανευρίσκει δια να διαψεύση τους ανθρώπους εις τας απατηλάς προβλέψεις των, εις τους δισταγμούς των, εις τους μικρούς υπολογισμούς των, εις τους φόβους των, εις την δειλίαν των, και να τους οδηγήση αμέσως εις την λεωφόρον της θείας ασφαλείας και φιλανθρωπίας.

Διαβεβαιούμαι πάντας υμάς, ότι ως εκ των πνευματικών εμπειριών και βιωμάτων, τα οποία συνεμερίσθην μεθ’ όλων υμών, αδελφοί, καθ’ όλον το διάστημα των ενταύθα εργασιών ημών, εξέρχομαι της παρούσης Διασκέψεως ισχυρότερος εις την πίστιν μου προς τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του. Και είμαι βέβαιος, ότι το αυτό θα συμβαίνη και με όλους υμάς. Είμαι βαθύτατα συγκεκινημένος την στιγμήν ταύτην δια την πλήρη επιτυχίαν της Διασκέψεως ημών, δια την βεβαίωσιν της Ενότητος ημών και δια την ελπίδα και την χαράν, που το γεγονός τούτο θα φέρη εις όλας τας κατά τόπους Εκκλησίας και ιδιαιτέρως εις τον πιστόν Ορθόδοξον λαόν του Θεού, αλλά και δια την από του γεγονότος τούτου μαρτυρίαν της Ορθοδοξίας εις όλον τον κόσμον».

Στην εν κατακλείδι των εργασιών της Α΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως ομιλία του, η οποία εκφωνήθηκε στο Παρεκκλήσιο του Ορθοδόξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ, ο αοίδιμος Χαλκηδόνος Μελίτων ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής λίαν επίκαιρα και σήμερα, ιδιαίτατα σήμερα, ένεκα του υπάρχοντος τύφου της αντιεκκλησιολογικής αιρέσεως του εθνοφυλετισμού, του αυτάρεσκου τοπικισμού και εκκλησιαστικού επαρχιωτισμού, καθώς επίσης του πειρασμικού αριθμητικού παποκαισαρικού ηγεμονισμού και του εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού ενίων: «…ο Κύριος είπεν: «ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών (Ματθ. ιη, 20) και αν δύο ή τρεις είναι όντως συνηγμένοι εις το Όνομά του είναι εκείνος παρών εν τω μέσω αυτών, πόσω μάλλον όταν πλείοντες είναι συνηγμένοι εν τω Ονόματί Του, είναι μάλλον και μάλλον Εκείνος παρών εν τω μέσω αυτών, εμπνέων, ελέγχων, οδηγών και κατευθύνων τους πάντας και τα πάντα, προς την εκπλήρωσιν του Αγίου Θελήματός Του…

Εν τη βεβαιότητι ταύτη κατακλείομεν σήμερον την Α΄ Προσυνοδικήν Πανορθόδοξον Διάσκεψιν και ευχαριστούμεν τω Κυρίω της Εκκλησίας, ότι εις κενόν ουκ εδράμομεν, ουδέ παρεδόθημεν τω κόσμω, τω θελήσαντι διασκορπήσαι ημάς και αντιταχθήναι τω Συναγαγόντι. Και ήδη επιστάσης της στιγμής ίνα χωρισθώμεν απ’  αλλήλων, αδελφοί, τω σώματι, αισθανόμεθα εαυτούς και αλλήλους μάλλον ή ότε ήλθομεν εδώ ηνωμένους τω πνεύματι. Ήλθομεν έκαστος ημών εκ της εαυτού τοπικής Εκκλησίας, κομίζοντες τον εν αυτή φυλαχθέντα και βιούμενον θησαυρόν της Ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως, και την εμπειρίαν της ανά τον χρόνον, ιστορικής πορείας της Εκκλησίας του, απερχόμεθα δε τώρα εντεύθεν, κομίζοντες έκαστος εις την ιδίαν αυτού επί μέρους Εκκλησίαν την εμπειρίαν του βιώματος εν μορφή συγκεκριμένη, της Μιάς, Αγίας ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Και εάν επρόκειτο μόνον δια να εξέλθωμεν εξ εαυτών, εκ της ιδιοτελούς εκκλησιαστικής μονώσεως. Και μόνον δια να συναντηθώμεν εν τη κοινότητι της Ορθοδόξου Αδελφότητος. Και μόνον δια να περιβάλωμεν εν τη λειτουργία και τη κοινωνία της Ευχαριστίας την κοινήν της Ορθοδοξίας Αγίαν Τράπεζαν, και δια μόνον τους λόγους τούτους, λέγομεν, θα ήξιζεν ίνα συνέλθη η παρούσα Διάσκεψις. Αλλ’ ο Παράκλητος ηυδόκησεν ίνα, εν τέλει, οδηγήση ημάς περαιτέρω, εις την θεωρίαν της Εκκλησίας, εις την όσον ένεστι, δυνατήν αποτίμησιν της ενεστώσης καταστάσεως και των αναγκών αυτής, και έτι πλέον εις την αναζήτησιν και εξεύρεσιν των μάλλον προσφόρων τρόπων προς θεραπείαν αυτών…

Όμως συγχρόνως ομολογούμεν, ότι εις ενέργειαν της χάριτος και εις τελείωσιν της δυνάμεως του Κυρίου συνυπούργησαν η αγάπη, η θέλησις υπακοής εις το θείον θέλημα και εις το άγιον συμφέρον της Μίας Εκκλησίας εν τη Διασκέψει ταύτη.

Διό και ευχαριστούμεν αδελφοί, πάσιν υμίν, οίτινες, υπερβάντες εαυτούς και τα ίδια θελήματα και τον τοπικισμόν και την μικράν θεωρίαν του μεγάλου μυστηρίου της Εκκλησίας, ηνοίξατε τοις πιστοίς και τω κόσμω την Ωραίαν Πύλην αυτής, ίνα θεαθώσι το Σώμα του Κυρίου και την ύπερθεν Αυτού ακοίμητον της Ορθοδοξίας κανδήλαν. Απ’  αυτής, λοιπόν, δεύτε πάντες λάβωμεν εκ νέου, και εκ νέου μεταδώσωμεν φως, φως εκ του ανεσπέρου της αγίας ημών πίστεως φωτός, και δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών, μεθ’ ημών δε και δι’ ημών, εν τη Ομοφώνω Ορθοδόξω μαρτυρία, δοξάση Αυτόν, και ο κόσμος. Αμήν».

Είναι, τέλος, ιδιαίτερα συγκινητικά τα όσα ο Μεγάλος εκείνος και Οικουμενικός στο φρόνημα και την γνήσια εκκλησιαστική συνείδηση Φαναριώτης Ιεράρχης κατέθεσε εν είδει δημοσίας εξομολογήσεως και αποχαιρετισμού προς το Διορθόδοξο Σώμα της Διασκέψεως: «… Και παρακαλώ ιδιαιτέρως ένα έκαστον υμών να με συγχωρήση, εάν, εν τη ασκήσει των ευθυνών της προεδρίας και εν τη σχεδόν υπαρξιακή αγωνία μου να μη ταπεινωθή η Ορθοδοξία δι’ αποτυχίας της Διασκέψεως, αλλ’ απαραιτήτως να δοξασθή δια της αισίας εκβάσεως του έργου της εν Πανορθοδόξω Ενότητι, συνέβη ενίοτε να είμαι αυστηρός και ουχί ευχάριστος. Θέλω να βεβαιωθήτε ότι το όλον πνευματικόν μου ελατήριον -μάρτυς μου ο Θέος- ήτο η Ενότης, το άγιον Συμφέρον και η Δόξα της Ορθοδοξίας. Σας ευχαριστώ, διότι, ενώ βαίνω εις τας δυσμάς του βίου μου, μοι προσφέρατε αυτήν την ιεράν πνευματικήν ευδαιμονίαν».

Υ.Γ.: Τω Ικανώ Οιακοστρόφω επί της Προεδρικής Έδρας της Αγίας και Μεγάλης εν Κρήτη Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Παναγιωτάτω Οικουμενικώ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίω.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΩΝ

URBI ET ORBI : ΙΕΡΕΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΛ. ΣΙΔΗΡΑΣ